GÖTTINGERODE - THALE

Göttingerode – Thale – 55 km. 28 graden.

De eerste week was het te koud en nu is het dan toch hartje zomer geworden. Het onweer dat gisteravond dreigde is niet wat geworden, een paar donderslagen en voorbij was het weer. Zo met het zonnetje en temperaturen van 28 graden is het weer echt een Blom-vakantie geworden en het fietst lekkerder in je korte broek en shirt. De eerste drie kilometer vanmorgen ging bergafwaarts naar Bad Harzburg. In Bad Harzburg moeten we zoeken naar de juiste weg, want de R1 Radweg bordjes staan niet altijd op de plaatsen waar ze zouden moeten staan. Maar een vriendelijke meneer heeft ons de juiste weg gewezen. Een mooie route door bossen en niet zo moeilijk te fietsen omdat er tussen het klimmen en dalen behoorlijk wat kilometers zaten. Je kon dus na iedere beklimming even bijkomen.

We kwamen in het Eckertal en de rivier de Ecker is het vroegere scheidingsgebied tussen Oost en West Duitsland . Heel raar is het, maar toen we die vroegere grens over gingen, veranderde de sfeer toch voor je gevoel. Het was weer vertrouwd, zelfde sfeer als Mecklenburg Vorpommern. Niks geen poeha, doe maar gewoon. En dat gevoel hadden we allebei.

In Ilsenburg aan de rivier de Ilse hebben we koffie gedronken. Toen we stroom vroegen voor mijn fiets was dat heel gewoon. De fiets door de poort, achter in de garage en daar stonden de fietsen veilig en werd mijn fiets weer bijgeladen. En een echte Astrid Kuche gegeten met aardbeien, heerlijk.
Toen we daar aankwamen ging er een sirene af. De mevrouw van de bakkerij vertelde dat als er ergens iets is en de brandweer moet uitrukken, dan gaat de sirene. Dan kunnen alle brandsweermannen snel naar de kazerne komen en binnen 2 minuten hoorde je de brandweerauto weg rijden. Dus hier gaat het nog op een hele oude manier. En wat maakte die serene een herrie. Is onze sirene van de eerste maandag van de maand niks bij. Ja Roelof dat is nog eens lekker ouderwets he.

Na Ilsenburg ging het richting Drubeck, waar prachtige huizen stonden. Vlak voor Wernigerode zagen we de Brocken in al zijn glorie liggen. Trouwens we reden daar over een heel mooi fietspad, dan weer in het bos en dan weer door de prachtige weilanden vol met bloemen. Trouwens het is ook prachtig in de bossen. Alles is nu zo fris groen en het ruikt zo lekker.
In Wernigerode nog even bij de Brockenbahn gekeken toen de stoomtrein vertrok. In Wernigerode ook maar even gegeten in een plaatselijk eetcafe. Dus de morgen waren we heel goed doorgekomen en het was echt vakantie vieren en genieten van de prachtige vergezichten.

Ja en toen begon de ellende. Richting Blankenburg waren de bordjes van de R1 weer verkeerd of helemaal niet aanwezig. Waren ze er wel dan werd je geleid over een fietspad dat die naam niet mag dragen. Steil, niet normaal. Dus dat werd veel de fiets de heuvel opduwen. Heel vaak verkeerd gereden en dat als je net zo’n afschuwelijke klim gehad hebt. Geert werd zelfs boos dus dan is het erg. Ook Geert kon niet meer op de fiets blijven zitten en had ook de grootste moeite boven te komen. In Blankenburg moesten we nogmaals naar boven klauteren naar een slot, toen hebben we besloten het dorp in de gaan en te kijken naar een alternatief. Gelukkig was er een Tourist Info en die hebben ons een kaart meegegeven hoe je het snelst in Thale kon komen en zo gemakkelijk mogelijk. Het was wel langs de snelweg, maar dat moest maar even, want we waren het spuugzat en moe. Maar het was een heerlijke afdaling.
Gelukkig had ik vanmorgen al gebeld voor een kamer in Thale, dus vannacht is het weer lekker slapen in een bed. Hebben we wel verdiend na 3 slopende klimdagen. Nu morgenvroeg nog enkele klimmetjes en dan dalen we morgenmiddag af richting de Elbe. En dan is het vlak. Wat lijkt me dat heerlijk. Je merkt het nu wel dat je spieren gaan protesteren. Dat zal na een paar dagen vlak rijden wel weer beter gaan.

Ik sta eigenlijk wel versteld van mijzelf, dat ik dat allemaal weer zo goed aan kan. Dit had ik 4 jaar geleden niet kunnen vermoeden dat ik nu 3 dagen heuvels kan beklimmen op een fiets. Dat alles dankzij met ICD, die mij eigenlijk zoveel zelfvertrouwen heeft gegeven om weer zo’n grote inspanning aan te durfen en ook weer te volbrengen. Vooral het gevoel dat mijn waakhondje (zo noem ik mijn ICD)mij beschermd, is heel belangrijk.

Dus morgen richting Staßfort.

Arnold en Beth nog veel plezier in LA en Jans en Ina nog veel fietsplezier in de Betuwe.
Koos en Marry bevalt het weer een beetje in Dalen.
Nu even lekker onderuit en wat TV kijken en uitrusten om morgenvroeg weer fit te zijn.

Tot morgen maar weer.