PLAU AM SEE - PARCHIM 44 km. 26 gr. wind 2
Door: Anneke
Blijf op de hoogte en volg Anneke
13 Juni 2015 | Duitsland, Parchim
13 juni 2015.
Zoals ik gisteren beloofd heb, is hier het verslag van onzer laatste etappe in de Mecklenburg-Vorpommern tour.
We konden ´s morgens niet echt op gang komen, maar tegen 10.00 uur zaten we toch weer op onze volgepakte fietsen en ging het richting Lübz.
Op de camping heb ik nog een foto gemaakt van een Trabant, de auto van de DDR. Als je als DDR burger een auto wilde kopen dan duurde het 10 jaar voor je er één kon kopen. Welke kleur, dat wist je niet van te voren. Je moest genoegen nemen met de kleur die op dat moment leverbaar was, tegen contante betaling. Als je dan al die betonplaten en de Kopfflastersteine met de fiets bereden hebt, dan moet het niet aangenaam zijn geweest om met een Trabant te rijden. De Trabant werd gekoesterd door de mensen, want het was hun luxe, verder was er niet veel. Maar zeggen de mensen, we wisten niet wat we misten, dus voor ons was het heel gewoon.
Gelukkig voor ons waren de fietspaden nu prima. We reden eerst naar Benzin, waar we foto´s hebben gemaakt van het kerkje uit 1572. Ook kwamen we nog langs de Ziegelei, een oude steenbakkerij. Daar worden de stenen op elkaar gestapeld en eronder een vuur aangestoken. Op deze manier worden de stenen gebakken.
Van Benzin ging het naar Lübz, de stad die bekend staat om zijn bier en toren. Hier hebben we even wat gegeten op de Eldeterrassen bij de hefbrug van Lübz.
Daarna in volle vaart naar ons einddoel Parchim. Via Lancken door een prachtig gebied met veel heuvels en bossen.
We fietsten Parchim binnen via de Wockersee en hebben even stilgestaan bij het Monument van de Todesmarsch. In april 1945 zijn gevangenen uit het concentratiekamp Sachsenhausen die in een kolonne door dit gebied hebben gelopen naar o.a. de haven Wismar of Hamburg. De meesten hebben deze barre tocht niet overleefd en zijn onderweg vermoord door de SS. In elke plaats waar deze gevangenen hebben gelopen staat zo´n monument.
Tegen 14.30 uur kwamen we weer in ons tuintje aan. Roland, Renate en Antje hadden slingers opgehangen en bloemen op tafel gezet. Het welkom was fijn en toen kwam Werner, onze tuin-buurman ook nog met bloemen aan. Heel feestelijk allemaal. Gezamenlijk even koffie gedronken.
En zo is er weer een einde gekomen aan deze voor ons zo belangrijke tocht. Het heeft mij geleerd dat ik na dit moeilijke jaar toch weer in staat ben om zo’n tocht te volbrengen. Het heeft mij mijn zelfvertrouwen weer terug gegeven. Dus het doel is bereikt.
Wel moeten we zeggen dat dit de zwaarste tocht was die we ooit gereden hebben. Allereerst het slechte weer in de eerste 14 dagen met kou, hagel en heel veel wind tegen, soms zelfs storm. Ook de slechte fietspaden hebben er voor gezorgd dat het niet altijd gemakkelijk was. En voor diegenen die denken dat Noord-Duitsland vlak is, nou vergeet het maar. Elke dag waren er wel beklimmingen, soms met een percentage van 16%, en dan blijf je niet op je fiets zitten.
Maar het is een prachtige tocht geweest, waarin we veel met mensen hebben gepraat over wat we deden en ook heel vaak over de tijd van voor de Wende. Hier hoor je de mensen vaak zeggen: ja zo was dat voor de Wende. Ze leven echt in twee tijdperken: voor en na de Wende (de hereniging met Duitsland). Ook de onrecht voel je steeds omdat de mensen boos zijn dat ze als Ossies achtergesteld worden t.o.v. de Wessies, maar daaar heb ik het in een eerder verslag al over gehad.
Voor ons was het fijn om nu eens dit Bundesland waar we eigenlijk verliefd op zijn geworden, eens beter te bekijken. Nou die verliefdheid is alleen maar gegroeid. Wat een prachtig land is dit met nog echt ongerepte natuur en dorpjes waarin de tijd stil is blijven staan. Maar er wordt hard gewerkt om de achterstand met het “Westen” in te halen, maar er moet nog veel gedaan worden.
Nou lieve mensen, wij willen jullie bedanken voor alle steun die we kregen d.m.v. reacties, smsjes, whatsappjes, emails enz. Ik heb met heel veel plezier weer deze tocht beschreven en mochten jullie zin hebben om eens een presentatie van ons bij te wonen, dan hoor ik dat graag. Wij worden regelmatig gevraagd om over onze fietstochten te komen vertellen en jullie zijn hierbij van harte welkom.
Nu wordt het weer afkicken en uitrusten, want moe zijn we wel na 1150 km. fietsen. Gelukkig hebben we hier in ons tuintje in Parchim daar alle tijd voor.
Maar in ieder geval blijven we deze tochten fietsen. Dus volgend jaar horen jullie wel weer van ons welke tocht we dan gaan fietsen.
Moin moin moin moin.
Geert en Anneke.
Zoals ik gisteren beloofd heb, is hier het verslag van onzer laatste etappe in de Mecklenburg-Vorpommern tour.
We konden ´s morgens niet echt op gang komen, maar tegen 10.00 uur zaten we toch weer op onze volgepakte fietsen en ging het richting Lübz.
Op de camping heb ik nog een foto gemaakt van een Trabant, de auto van de DDR. Als je als DDR burger een auto wilde kopen dan duurde het 10 jaar voor je er één kon kopen. Welke kleur, dat wist je niet van te voren. Je moest genoegen nemen met de kleur die op dat moment leverbaar was, tegen contante betaling. Als je dan al die betonplaten en de Kopfflastersteine met de fiets bereden hebt, dan moet het niet aangenaam zijn geweest om met een Trabant te rijden. De Trabant werd gekoesterd door de mensen, want het was hun luxe, verder was er niet veel. Maar zeggen de mensen, we wisten niet wat we misten, dus voor ons was het heel gewoon.
Gelukkig voor ons waren de fietspaden nu prima. We reden eerst naar Benzin, waar we foto´s hebben gemaakt van het kerkje uit 1572. Ook kwamen we nog langs de Ziegelei, een oude steenbakkerij. Daar worden de stenen op elkaar gestapeld en eronder een vuur aangestoken. Op deze manier worden de stenen gebakken.
Van Benzin ging het naar Lübz, de stad die bekend staat om zijn bier en toren. Hier hebben we even wat gegeten op de Eldeterrassen bij de hefbrug van Lübz.
Daarna in volle vaart naar ons einddoel Parchim. Via Lancken door een prachtig gebied met veel heuvels en bossen.
We fietsten Parchim binnen via de Wockersee en hebben even stilgestaan bij het Monument van de Todesmarsch. In april 1945 zijn gevangenen uit het concentratiekamp Sachsenhausen die in een kolonne door dit gebied hebben gelopen naar o.a. de haven Wismar of Hamburg. De meesten hebben deze barre tocht niet overleefd en zijn onderweg vermoord door de SS. In elke plaats waar deze gevangenen hebben gelopen staat zo´n monument.
Tegen 14.30 uur kwamen we weer in ons tuintje aan. Roland, Renate en Antje hadden slingers opgehangen en bloemen op tafel gezet. Het welkom was fijn en toen kwam Werner, onze tuin-buurman ook nog met bloemen aan. Heel feestelijk allemaal. Gezamenlijk even koffie gedronken.
En zo is er weer een einde gekomen aan deze voor ons zo belangrijke tocht. Het heeft mij geleerd dat ik na dit moeilijke jaar toch weer in staat ben om zo’n tocht te volbrengen. Het heeft mij mijn zelfvertrouwen weer terug gegeven. Dus het doel is bereikt.
Wel moeten we zeggen dat dit de zwaarste tocht was die we ooit gereden hebben. Allereerst het slechte weer in de eerste 14 dagen met kou, hagel en heel veel wind tegen, soms zelfs storm. Ook de slechte fietspaden hebben er voor gezorgd dat het niet altijd gemakkelijk was. En voor diegenen die denken dat Noord-Duitsland vlak is, nou vergeet het maar. Elke dag waren er wel beklimmingen, soms met een percentage van 16%, en dan blijf je niet op je fiets zitten.
Maar het is een prachtige tocht geweest, waarin we veel met mensen hebben gepraat over wat we deden en ook heel vaak over de tijd van voor de Wende. Hier hoor je de mensen vaak zeggen: ja zo was dat voor de Wende. Ze leven echt in twee tijdperken: voor en na de Wende (de hereniging met Duitsland). Ook de onrecht voel je steeds omdat de mensen boos zijn dat ze als Ossies achtergesteld worden t.o.v. de Wessies, maar daaar heb ik het in een eerder verslag al over gehad.
Voor ons was het fijn om nu eens dit Bundesland waar we eigenlijk verliefd op zijn geworden, eens beter te bekijken. Nou die verliefdheid is alleen maar gegroeid. Wat een prachtig land is dit met nog echt ongerepte natuur en dorpjes waarin de tijd stil is blijven staan. Maar er wordt hard gewerkt om de achterstand met het “Westen” in te halen, maar er moet nog veel gedaan worden.
Nou lieve mensen, wij willen jullie bedanken voor alle steun die we kregen d.m.v. reacties, smsjes, whatsappjes, emails enz. Ik heb met heel veel plezier weer deze tocht beschreven en mochten jullie zin hebben om eens een presentatie van ons bij te wonen, dan hoor ik dat graag. Wij worden regelmatig gevraagd om over onze fietstochten te komen vertellen en jullie zijn hierbij van harte welkom.
Nu wordt het weer afkicken en uitrusten, want moe zijn we wel na 1150 km. fietsen. Gelukkig hebben we hier in ons tuintje in Parchim daar alle tijd voor.
Maar in ieder geval blijven we deze tochten fietsen. Dus volgend jaar horen jullie wel weer van ons welke tocht we dan gaan fietsen.
Moin moin moin moin.
Geert en Anneke.
-
13 Juni 2015 - 17:58
Frieda:
Hallo Geert en Anneke,
Missie volbracht! Wat een goed gevoel geeft dat.
En nu al weer denken aan de volgende tocht.....eerst maar even uitrusten en genieten van de tuin en het mooie weer, want dat komt er aan.
Groetjes van Ron en Frieda -
13 Juni 2015 - 19:16
Gretha Schippers:
Hoi Geert en Anneke,
Gefeliciteerd met zo'n geweldige fietstocht die jullie hebben gemaakt. Klasse!! Nu dat zit er weer op, van alles lekker genoten maar ook mindere dingen b.v. het weer en de slechte fietspaden.Maar dan krijg je bij aankomst in Parchim bij de tuin een prachtig welkom, dat is fantastisch! Het geeft dan ook een fijn gevoel dat je zo'n zware tocht hebt volbracht.
Wij hebben in ieder geval de verslagen met plezier gelezen. Nu maar heerlijk genieten bij jullie tuintje en we houden contact!
Groetjes, Willem en Gretha. -
13 Juni 2015 - 19:21
Ria En Eef:
Proficiat Jonge oudjes je hebt het weer volbracht met alle ups en downs .
En nu maar nagenieten en alles nog eens de revue laten passeren en denken aan de heerlijke momenten.
Hierbij de groeten van ons en tot horens via mail en/of foon -
13 Juni 2015 - 22:15
Margot Prins:
Wat een fietsvakantie hebben jullie gehad!
We zijn trots op jullie!
Vond het leuk de verslagen te lezen die je maakte Anneke.
Het lijkt me een mooie streek wil daar ook wel eens kijken.
wij gaan maandag een midweek naar Eerbeek in een huisje van Landal en
hebben al wat mooie fietsroutes uitgezocht op internet.
Nou Anneke en Geert geniet nog maar van jullie rust in het tuinhuisje.
groetjes van Ad en Margot -
15 Juni 2015 - 09:43
Dea:
Gefeliciteerd,dit hebben jullie toch maar even gedaan.
Fijn dat jullie de fietstocht af konden sluiten met mooi weer,een warm welkom in de tuin.
En nu uitrusten en nagenieten .
groetjes Henk en Dea -
15 Juni 2015 - 10:14
Zwaantje Geerlings-Wijgers:
Hallo Geert en Anneke, Gefeliciteerd. Fijn dat jullie zonder problemen weer thuis zijn in Parchim. Een geweldiger tocht. Ik heb van jullie verslagen genoten. Even over de foto van de "trabant". Wij thuis in 1962 hebben toen een splinter nieuwe trabant gehad. De kleur was crême met een oranjeband. Ik denk Geert dat je dat nog wel weet. De versnelling was gemonteerd en het dashbord. (goed geschreven??). Ik wens jullie nog fijne dagen in Parchim en tot ziens. Groetjes van Zwaantje.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
